Jaaaaa er lebt noch!

Beste lezer,

ik heb al een tijdje niks meer van me laten horen, vandaar deze extra lange editie van “Jorn in de States”. Ik heb de laatste tijd veel gedaan en wilde jullie niet lastig vallen met een verhaal na iedere spannende activiteit. Daarom waarschuw ik jullie, je moet een paar minuten tijd hebben om door het volgende verhaal heen te werken. Als je niet veel tijd hebt stel ik voor dat je later terug komt om het verhaal rustig te lezen.

Ik ben hier natuurlijk niet alleen voor de fun(wat sommigen dan ook mogen denken). Ik moet hier daadwerkelijk naar school en school eist veel van mijn tijd. Thuis leven we in de zogenaamde 6-jes cultuur. We kunnen praktisch 6 weken niks doen, dan 2 weken studeren, en we halen al onze toetsen. Als we dan een 6 of 7 halen doen we een vreugde dansje. “Ik heb het toch gehaald!” denken we dan. Hier werkt het een beetje anders. Hier moet ik iedere week wel iets belangrijks doen. Of het nu een presentatie, essay/paper of toets is. Iedere week moet ik werken om al mijn doelstellingen te bereiken. Toen ik voor mijn eerste toets(die ik bijzonder moeilijk vond vergeleken met de toetsen van thuis) 77% haalde, wilde ik een feest organiseren. Mijn klasgenoten daarentegen keken me aan alsof ik niks had uitgevoerd. Iedereen wil hier een A(tussen 90 en 100%) en als ze dat niet halen zijn ze diep teleurgesteld. Het laagste punt dat ik tot nu toe heb gehaald hier is 72%. Ik hoop alleen dat mijn ouders niet van me verwachten dat ik dit thuis voortzet ;). Ik heb zelfs een brief gekregen van school dat ze me assistentie willen aanbieden als ik problemen heb om mijn doelen te bereiken...

Velen vragen me hoe het eten hier is. Ik heb een meal plan voor de Menza. Hiermee kan ik 14 keer per week daar eten. Het eten daar is niet slecht, maar niet erg veelzijdig. Ik eet iedere dag 2x warm. Een maaltijd is altijd een grote salade. Verder is het meestal pasta of een dagschotel. Eens in de zoveel tijd natuurlijk een hamburger met frites.
Ook krijg ik vaker vragen over mijn kamergenoot. Die kerel is echt raar. Hij is ook nog eens vies en rommelig. Toen ik terug kwam van Miami was ik het zat. Ik heb de hele kamer opgeruimd en had 5 grote zakken vol met afval. Voor de volger op twitter komt dit bekend voor. Daarbij komt ook nog eens dat hij mijn drinken en eten zonder te vragen pakt. Ik heb hem er al meermaals op aangesproken, maar het schijnt niet tot hem door te dringen. Ik probeer me er niet te druk om te maken, aangezien ik toch niet veel op mijn kamer ben.

Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik altijd een goede balans zoek tussen mijn doelstellingen bereiken, en plezier! Iedere dag probeer ik dusdanig te plannen dat ik een gezonde dosis plezier krijg(die soms ook ongezond is). Maandag is een standaard studiedag en na mijn lessen ga ik zoals altijd lunchen met de groep en daarna flink aan het huiswerk. Ik moet op tijd klaar zijn, zodat ik 's avonds met mijn goede Spaanse vriend een pizza kan halen en we om 7 uur 's avonds voor de televisie zitten voor een nieuwe aflevering van onze favoriete serie: How I met your Mother. Zonder deze serie is onze maandag niet compleet. Daarna kunnen we verder lachen met een nieuwe aflevering van Two and a Half men en The Big Bang Theory(de kenner weet dat ik het over extreem grappige series heb!). Dinsdag begint dan weer met lessen. 's Avonds is er dan de mogelijkheid om Downtown (het “centrum”) te gaan naar Trolley's, waar op dinsdagavond een bier maar 1 dollar kost. Geen slechte optie natuurlijk als je weer flink hebt zitten studeren. Woensdag dan weer een rustige dag, maar 's avonds ben ik 1,5 uur in het zwembad te vinden. Ik moet toch iets aan mijn conditie doen en dan is 50 baantjes trekken en wat wedstrijdjes tegen Fransen een goede keuze. Het is lang geleden sinds wedstrijdzwemmen een van mijn hobby's was en mijn conditie is niet meer wat het was, maar de sterke en gespierde Fransen kunnen niet op tegen mijn snelheid. Dat is toch wel een complimentje voor mezelf vind ik dan. Natuurlijk moet ik na iedere wedstrijd 5 minuten rusten, maar ik laat ze ver achter me tijdens de wedstrijd. Donderdag na de lessen begint eigenlijk het weekend. Op donderdag krijg je namelijk in Boogie 2 Long-Island Ice Tea voor 1 dollar. De kenner weet dat dit een erg lekkere cocktail is die je makkelijk wegdrinkt. Daar moeten we dan even het beste van maken en dan gaan we door naar Zan of ICON, waar dan lekker gedanst kan worden onder het genot van 1 dollar bier. Krijg echter niet het verkeerde beeld. Nu lijkt het alsof ik heel veel drink(en dat klopt), maar om een of andere rede is het voor een Europees lichaam niet mogelijk om de effecten van alcohol te ervaren als men alleen maar Amerikaans bier drinkt. Een Bud Light, Coors Light, Miller Light, Natural Light en Keystone Light zijn erg goedkoop, maar best goed te drinken. Probeer er echter niet dronken van te worden, want dan kun je net zo goed een dure fles whiskey drinken. Dat is dan ook precies wat we doen. Ik ben intussen erg goed bevriend geraakt met Uncle Jack(voor de niet-kenner: Jack Daniels). Niet de crème-de-la-crème onder de Whiskeys, maar als je het mixt met cola een lekker drankje. Vrijdag morgen naar de lessen gaan is niet zo heel moeilijk, aangezien de clubs hier om 01.00 uur sluiten. Je ligt niet later dan 02.00 uur in bed, dus om 10.00 uur in de les zijn, is niet zo moeilijk.
Vrijdag na de lessen worden de plannen voor de rest van het weekend gemaakt. Aangezien planning en punctualiteit hier voor heel veel mensen niet vanzelfsprekend is, rust vaak de last bij mij om de plannen te maken. Ik krijg constant mailtjes, smsjes en telefoontjes van : Jorn, wat is de planning. Dan gaan we aan de slag. We kennen intussen zoveel mensen, dat we iedere dag wel naar een feest kunnen, maar we moeten ons de goede feesten uitzoeken natuurlijk. De house-party's verschillen van 20 bezoekers tot 200 bezoekers, dus eerst peilen waar we zin in hebben: groot of klein feest. Meestal is dat een groot feest. De befaamde BYOB feesten. Bring Your Own Beer! Haal een grote kist bier ($15 voor 30 stuks) en ze verwelkomen je met open armen. Deze feesten gaan meestal door tot 3 a 4 uur 's morgens, maar we hebben het ook al gepresteerd om tot 08.00 uur door te gaan. Dit natuurlijk alleen als we geen belangrijke school activiteiten hebben de week daarna, zodat we goed kunnen studeren ;). Op zaterdag zijn er dan een berg sport evenementen die voor ons gratis te bezoeken zijn. Ik ben een grote fan geworden van American Football en probeer dat dus nu een beetje te volgen. Het leuke is dan ook, dat als het team van Missouri State University heeft gewonnen, de feesten bij de football spelers 's avonds des te beter zijn. Op zondag is het dan een beetje ontnuchteren. De beste manier om dat te doen is om naar Sportsbar Boomers te gaan. Daar hebben ze een heerlijke Boomers-burger die je maag weer een beetje tot rust kan brengen. Dat mengen met een Corona en 26 LCD-schermen met alle sporten die dag te zien zijn, brengt je weer helemaal terug naar de realiteit. (In het kader van de sensatie van dit verhaal is het bovenstaande een ietsie gedramatiseerd. Ik vertrouw erop dat iedereen zelf correct kan interpreteren wat zich hier wel en niet afspeelt.)

Ik ben natuurlijk niet alleen in de VS om rond te hangen in het uiterst spannende Springfield, Missouri. De activiteiten die we organiseren gaan zelfs over de staatsgrenzen heen. De eerste grote trip was naar Kansas City. Een roadtrip van ongeveer 3 uur bracht ons naar deze stad. Op vrijdag avond kwamen we daar met z'n 5en aan. Oscar, mijn Spaanse vriend. Matthias, Oostenrijk. Florian, Duitsland. Jason, VS(we moeten toch iemand met een auto hebben...) en Iech zeet d'r jek. We waren best hongerig, dus na geïnstalleerd te zijn in het hotel, zijn we op zoek gegaan naar een eetgelegenheid. Dat bleek nog niet zo makkelijk, want door de activiteiten die dat weekend in Kansas City waren(waarom wij dus ook daar waren), was de populatie van met 1 miljoen toegenomen...Eindelijk een grill restaurant gevonden waar we een enorme portie spare-ribs naar binnen hebben gewerkt. Ik moet zeggen, ze waren heerlijk, maar ze konden niet tippen aan die van Clinique in Maastricht( maar dat ligt ook aan de persoon waar je ze mee gaat eten). Daarna naar The Power and Light District. Stel je dit voor als een reusachtig winkelcentrum, maar in plaats van winkels: bars, clubs etc. Je moet overal entree betalen, dus we hadden 1 club uitgezocht waar we de hele avond zouden blijven. De keuze viel op de Shark-bar. Met constante optredens van die gouwe ouwe hits zoals van Michael Jackson was dat een super avond! We vielen natuurlijk op als een groepje internationalen en veel mensen waren geïnteresseerd in ons. Na wel 20x hetzelfde standaard verhaaltje van: waar kom je vandaan? Wat doe je hier? Hoe lang blijf je? Dus je komt uit Nederland, hebben jullie echt legale wiet? Mogen jullie echt al met 16 drinken? Had ik er wel genoeg van en heb ik me weer op het feesten geconcentreerd. Om 4 uur kwamen we dan terug in het hotel. We hadden een beetje slaap nodig, want om 10 uur moesten we alweer uit bed voor onze eerste activiteit in Kansas City. We gingen namelijk naar de NASCAR race. Voor diegene die niet weet wat dit is: Hele snelle auto's die op ethanol rijden en heel veel lawaai maken rijden 200 rondjes in een enorme cirkel. Het was iets wat ik gewoon eens wilde meemaken, maar dat hoeft voor mij niet per se nog een keer. Dat lawaai en de rondjes worden enigszins saai na 100 stuks. Voor diegene die het toch eens wil proberen beveel ik oordopjes aan! Na de race zijn we terug gegaan naar het centrum om te eten. Dit keer vonden we een plekje in een prachtig Italiaans restaurant. Aan de bar, met een reusachtige tv met Football(dat zie je dus echt overal!). De trouwe volger op twitter/facebook kan zich misschien nog de foto van die heerlijke spaghetti Frutti di Mare herinneren. Om niet weer onnodig geld uit te geven, besloten we een pre-game party te houden in het hotel(dat is dus gewoonweg indrinken). Met een fles Uncle Jack, een fles Bacardi en wat cola op zak hebben we wat drink-spelletjes in het hotel gedaan. Het beloofde een super avond te worden. Iedereen vers gedoucht, geschoren etc en klaar om op stap te gaan. Terug naar Power and Light District. Deze keer wilde we een andere club proberen. We hadden gehoord van een club die pas open was en helemaal te gek zou zijn. MOZAIC. Eenmaal gevonden, moesten we in de rij staan. Na anderhalf uur in die rij stonden we eindelijk vooraan in de rij. We moesten intussen allemaal behoorlijk naar het toilet, maar we waren zooooo dicht bij. We zagen constant mooie dames via de VIP ingang naar binnen gaan, maar de brede kerel die voor ons stond was niet van plan om de deur voor ons te openen. Toen kwam er een vies ventje naar buiten met een klembord en een lijst. Ik zag mijn kans, ik roep die kerel naar me toe en ik zeg: “Kameraad, kom eens hier. We zijn hier met 5 Europeanen die hier maar 1 avond zijn en zijn van plan hier een hoop geld achter te laten, dus wat zeg je ervan...” Hij kijkt me aan: “Hoeveel vrouwen”? (Die hadden we natuurlijk niet bij ons). Ik heb nog met wat flappen gewapperd, maar het mocht niet baten. Hij sloot af met een vieze glimlach en zei: “Luister jong, als je niet iemand kent, kom je er hier vanavond niet in!” De stemming was dus intussen niet meer zo goed als voorheen. Diep teleurgesteld en na 2 uur van mijn leven verpest te hebben besloten we naar de bar naast de club te gaan. Ik wilde niet, maar Peer-pressure(groepsdwang) zorgde ervoor dat ik een biertje moest gaan drinken in de hel. De zogenaamde Rockbar. Een fatsoenlijk rock-nummer kan ik op z'n tijd wel waarderen, maar als ik de hele avond moet luisteren naar dat geschreeuw, dan begint mijn bloed te koken. Ik ben uiteindelijk maar weggelopen want die vage types die daar rondliepen vroegen er gewoon om om een klap te krijgen (en daarvoor gaan we niet op stap he!). Ik heb toen buiten nog een half uur gewacht op een kameraad die er uiteindelijk ook genoeg van had en wij zijn terug gegaan naar het hotel. Een half uur daarna kwamen 2 dronken mannen binnen, die zich nog goed konden gedragen en in bed zijn gaan liggen. We misten echter nog iemand. Florian, de Duitser was een beetje de weg kwijt. Letterlijk en figuurlijk. Bleek dus dat hij enigszins dronken was geworden in de Rockbar. Zich naar de VIP ruimte in had geslopen en daar allerlei gratis drank van anderen aan het drinken was. De uitsmijter die hier achter gekomen was heeft hem toen op een voor hem toepasselijke manier de deur gewezen. Hij is toen wat rond gaan lopen in Kansas City. Is naar een pinautomaat gegaan(dit weten we vanwege het pin-bonnetje). Is toen voor een taxi gaan staan, ingestapt, heeft de sleutel van de hotelkamer uit z'n zak gehaald(waar gelukkig naam en adres op stond),naar de sleutel gewezen en hij is thuis gekomen. Eenmaal in de kamer, bleek hij in een stoute bui. Hij moest namelijk het bed delen met Oscar(de Spanjaard) en vond het nodig om hem te bespringen. Oscar die toen begon te vloeken in zijn eigen taal, was hier niet van gediend, maar wij konden er goed om lachen(mijn slechte bui was weer over!). Oscar bleef maar roepen: Mi cago en la Puta!(dit vertaal ik maar niet). Florian was wel nog in staat om deze zin te onthouden en iedere keer dat hij uit bed viel en weer op Oscar wilde springen, schreeuwde hij deze zin uit volle borst. Drie uurtjes later moesten we weer uit bed. Florian was in staat om als eerste op te staan en te douchen, maar nog steeds compleet onder de invloed stond hij onder de douche een liedje te componeren met de bovengenoemde zin. Alles ingepakt en klaar om te vertrekken gingen we op weg naar Arrowhead Stadium. Het American Football stadion van de Kansas City chiefs. Zij hadden die dag de New York Giants op bezoek. Eenmaal aangekomen bij het stadion was overweldigend. Duizenden auto's die allemaal een BBQ in de kofferbak hadden en een eigen feestje op de parkeerplaats hadden: de zogenaamde Tailgate party. In het stadion moesten we eerst een flink stik omhoog lopen. We zaten namelijk in de bovenste ring, en in een stadion met 77.000 bezoekers kun je je voorstellen hoe ver dat lopen is. De sfeer in dit stadion was onbeschrijfelijk. Zoals de trouwe twitter volger heeft kunnen zien, werd tijdens de show voor de wedstrijd het Amerikaans volkslied gespeeld door een Kiss-gitarist(ben zijn naam vergeten, maar als je die kerel zag zou je denken dat hij zijn eigen naam ook vergeten was). Dit was compleet nieuw en na het vuurwerk kon de wedstrijd beginnen. De betere Giants hadden natuurlijk gewonnen, maar het is altijd grappig om voor de underdog te gaan. Na de wedstrijd was iedereen nogal moe(Florian nog steeds bezopen) dus besloten we terug naar Springfield te gaan.

Al met al was dit een extreem geslaagd weekend!

Na Kansas City waren het een paar standaard weken, maar de herfstvakantie kwam steeds dichterbij. 14 van de Internationale studenten hadden een trip geboekt naar Miami. Natuurlijk wilde ik mee. Ik was van plan om mijn ticket te boeken, maar de ABN AMRO had mijn credit card geblokkeerd omdat ze een verdachte transactie hadden gezien. Toen ik belde konden ze me vertellen dat als ik de verdachte transactie zelf had gemaakt, ik mijn kaart weer kon gebruiken. Wat was de transactie dan mevrouw? Een aankoop voor 0,79 cent in de iTunes Store. Ja dat was ik. Was dat nou zo'n verdachte transactie?
Anyway, toen kon ik eindelijk mijn ticket boeken. Echter aangekomen op de website van Expedia, zag ik dat de ticketprijs in 1 dag was verdubbeld. Het zag er dus niet uit dat ik naar Miami zou gaan. Een goed gesprek met het thuisfront heeft het echter mogelijk gemaakt om alsnog te gaan(waarvoor mijn dankbaarheid niet in woorden uit te leggen is). Vorige week woensdag nog snel een presentatie(waar ik trouwens 95% voor had :P) en daarna snel spullen pakken en richting vliegveld in Branson. Een gloednieuw vliegveldje in the middle of nowhere, waar misschien 2 vliegtuigen per dag van vertrekken. We komen daar aan met 10 mensen(5 dames waren 1 dag eerder gegaan) om erachter te komen dat onze vlucht 2 uur vertraging had. Aangezien we in Atlanta moesten overstappen, waren we helemaal over de rooie omdat we dan onze aansluiting zouden missen. De dame aan de balie kon ons niet veel vertellen: “misschien hebben jullie geluk, anders zijn er 2 opties. Jullie gaan naar Atlanta zodra hier het vliegtuig is en overnachten daar op het vliegveld of jullie overnachten hier en pakken morgen het eerste vliegtuig”. Hier werden we natuurlijk niet blij van. Haar baas zag de commotie in de ogen van 10 boze Europeanen, tikte snel iets in op de computer en kwam ons vertellen dat het vliegtuig dat ons naar Atlanta zou brengen, ook het vliegtuig was dat ons naar Miami bracht. Opgelucht zijn we maar 2 uur in de terminal gaan zitten. Wat ik altijd doe als ik me verveel is met mijn Rubik's Kubus spelen en net als de vorige keer dat ik vertraging had op het vliegveld, heb ik iemand anders uitgelegd hoe het moet. Ik had niet gedacht dat die Fransman het zou begrijpen...
01.00 uur 's morgens komen we eindelijk aan in ons hostel, dat 1 straat verder was van Ocean Drive, Miami Beach. Ideale locatie natuurlijk als je maar 10 dollar per nacht betaalt. Met 2 Fransmannen ben ik toen noch maar even over Ocean Drive gaan lopen en hebben we ons een paar biertjes gedronken(voor 7,50 per stuk). Donderdag ben ik vroeg opgestaan en ben ik met Oscar naar het strand gegaan. Zelfs 5x insmeren konden me niet redden van een flink rode huid. De zon, zee en strand waren prachtig en ik dacht dat ik droomde. Ik was echt in Miami. Die droom veranderde 's avonds in een film. De dames die een dag eerder daar waren hadden namelijk een kerel leren kennen die VIP arrangement organiseerde. Hij kon ons binnenlaten op een feest op een dak van een hotel. Je kunt niet geloven hoe mooi dat was. Prachtig aangekleed met sfeer verlichting, een enorm zwembad en het uitzicht! Hier kwamen we aan de praat met wat oudere mannen. Een daarvan bleek de eigenaar te zijn van Walgreens(een soort supermarkt keten in de VS). Met andere woorden, een behoorlijk rijke man. Hij gaat elk jaar met zijn vriend Clay een weekje op vakantie na Clay's verjaardag(die de week ervoor 50 was geworden). Clay was ook erg geïnteresseerd in de verhalen van de Europeanen. Hij heeft me zelfs uitgenodigd naar zijn huis in Los Angeles(strandhuis natuurlijk). Wie weet ga ik er wel naartoe. Daarna zijn we naar beneden gegaan, want aan het hotel grensde een club die er veelbelovend uitzag. Ook hier konden we weer gratis naar binnen. Het was intussen alweer 3 uur, dus ik had wel zin in een biertje. Omdat ik in een nostalgische bui was, besloot ik een Heineken te nemen(ik weet het, slootwater vergeleken bij Brand...maar toch). Voor niet minder dan 10 dollar kreeg ik het kleinste flesje Heineken wat ik ook gezien had. Dat was een wijze les om de volgende avond weer een pre-game party te houden. Om 5 uur zijn we dan toch maar naar huis gegaan.
Om 11 uur lag ik weer met Oscar op het strand, maar deze keer had ik een parasol! Toen het in de namiddag begon te regenen, besloten we het strand te verlaten en wat te gaan shoppen. Laat me jullie adviseren, ga niet shoppen in Miami Beach(althans, de merkwinkels). In volle hoop bij Ralph Lauren naar de polo's aan het kijken, die bij Macy's 50 dollar kosten, konden we er daar 230 dollar voor neerleggen(Precies dezelfde!!!). Bij Armani Exchange waren echter de prijzen verrassend laag en daar heb ik dan nog een mooie riem aan overgehouden ;).
's Avonds wilde we het groots aanpakken. Eerst naar de Liquor Store om wat rum en cola te halen en dan met alle Internationalen(+ een paar die we in het hostel hadden leren kennen) een beetje te feesten. Tamelijk aangeschoten werden we dan uiteindelijk met een Limousine opgehaald. Mijn eerst rit in een Limousine en het was wel iets waar ik aan kon wennen. Onderweg stoppen voor cocktails en daarna weer gratis entree in een club. Om 6 uur was ik blij mijn bed gevonden te hebben, want ik geloof dat ik op een punt was dat ik verhalen aan het vertellen was die ik de dag erna niet meer zou herinneren. Die gekke Spanjaard kreeg het weer voor elkaar om me om 11 uur uit bed te krijgen. Ik ben toen met hem en een meid uit Australië fietsen gaan huren en we hebben een trip van zo'n 20 kilometer gemaakt. Dat was niet erg makkelijk in mijn toestand(daarmee bedoel ik natuurlijk dat ik moeite had met de temperatuur en luchtvochtigheid). Veel mooie dingen gezien en leuke dingen gedaan. De dag ervoor was ik in contact gekomen met een kerel die clubs vulde met promotie etc. Hij wilde ons op vrijdag al in zijn club hebben, maar we hadden de filmster-plannen. Op zaterdag wilde hij eerst naar een party op een dak van een hotel, maar dit was voor mannen 50 dollar om binnen te komen, dus dat lieten we maar zitten. We zijn toen direct naar de club gegaan(natuurlijk na onze eigen pre-party). We kwamen daar aan met de taxi en we zagen een enorme rij en ik kreeg weer het slechte gevoel dat ik in Kansas City had. Ik belde Steve(die kerel) en na vermeld te hebben dat ik 5 vrouwen meenam en maar 2 mannen, kwam hij naar buiten en liet ons gratis via de VIP ingang naar binnen. We zijn tot half 5 in deze club geweest, want we moesten snel terug naar het hostel om onze spullen te pakken en om half 7 vertrok de taxi naar het vliegveld. Dus zonder slaap het vliegtuig in en een paar uur later waren we weer in Springfield, waar het 3 graden Celsius was. Dat was een behoorlijke shock, aangezien we van 32 graden in Miami kwamen. De meesten van ons hebben toen de hele dag geslapen. Ik zoals gewoonlijk niet.
Ik kan deze vakantie alleen maar omschrijven als een droom en een paradijs. Ik heb alle Internationale studenten moeten beloven, dat over een paar jaar, als ik miljardair ben en mijn eigen Miami Beach House en privé vliegtuig heb, dat ik iedereen oppik en we daar gaan feesten. Geen probleem natuurlijk...

We kwamen echter direct terug in de realiteit en moesten allemaal weer hard aan het werk voor school. Het weer hier maakte ons ook niet vrolijk. Dan heb ik het niet alleen over het moment dat we uit het vliegtuig kwamen. Het weer hier is nu erg vergelijkbaar met Nederland... Ik heb de eerste week van school weer gehad en nog maar 1 week te gaan voor de volgende leuke activiteit, namelijk HALLOWEEN! De Amerikaanse variant op Carnaval(alleen korter en natuurlijk niet beter). Bij Halloween gaat het er eigenlijk om dat het eng is. Daarom ga ik verkleed als een Karakter van de film Watchmen. Ik ga als Rorschach. De psychologen onder de lezers herkennen deze naam van de test die men doet met gekke mensen: laat ze een plaatje met een inktvlek zien en zij zeggen wat zij denken dat het is. Ik zal dan ook een masker met een inktvlek als gezicht dragen.

De foto's van Kansas City en Miami staan al op Facebook. Voor de mensen die geen Facebook hebben, staan de foto's van Miami ook op hyves en ik geloof dat iedereen die kan zien: jorn1988.hyves.nl Anders denk ik dat iedereen wel iemand kan vinden die Facebook heeft, of maak heel makkelijk je eigen pagina aan. De foto's van alle andere activiteiten en Halloween zullen ook snel geplaatst worden.

Ik hoop dat iedereen met plezier dit verhaal heeft gelezen en weer voelt dat hij/zij weer up-to-date is. Voor persoonlijk contact ben ik altijd bereikbaar via mail(j_ballas@hotmail.com). Als ik aanwezig ben kan ik ook msnen en skypen, maar Facebook is hier de grootste bron van communicatie. Voor dringende gevallen ben ik mobiel bereikbaar op: 1-417-849-4020 (de 1 is de landcode, maar dat wist natuurlijk iedereen al). Het is natuurlijk ook altijd leuk om een kaartje of brief te ontvangen. Dit kan via:
833 East Elm Street #1405
65806 Springfield, Missouri

Ik verheug me op jullie commentaren. Tot snel!
Groetjes, kusjes en knuffels,

D'r Jorn, Jorny, Witte, Belsj etc :)