Slapgiving

Beste lezer,

het is weer een tijdje geleden dat ik iets geschreven heb, dus ik wil nog eens iets van me laten horen. Ik heb weer een heleboel meegemaakt, dus het zal weer een lang verhaal worden.

Je vraagt je misschien af waarom de titel van dit verhaal “Slapsgiving” is. Dit verwijst naar een aflevering van mijn favoriete TV show How I met your Mother, waarvan ik iedere maandag een nieuwe aflevering met mijn Spaanse vriend Oscar kijk. Het gaat in die aflevering natuurlijk om Thanksgiving en dat is ook waar ik nu het meeste over ga vertellen.

Voor Thanksgiving break had ik in eerste instantie geen plannen. Veel van mijn vrienden gingen weer door het hele land om vrienden of familie te bezoeken. Ik zou dus praktisch alleen op mijn kamer zitten de hele vakantie. De dag voor de vakantie begon kreeg ik een telefoontje van mijn Duitse vriend Florian. Hij zei dat hij een auto had gehuurd en een hele road trip had geplant en vroeg me of ik mee wilde. Dit klonk allemaal erg goed dus na wat rekenwerk m.b.t. financiën had ik besloten om mee te gaan. Dinsdag begon de reis dan. Eerste brachten we Paola en Oscar naar het vliegveld. Zij gingen naar Pittsburgh, Pennsylvania om familie van Paola te bezoeken. Het zijn geen echte Italianen, maar net als alle Amerikanen hebben ze verre familie in Italië of waar dan ook in Europa. Ze spreken de taal niet, maar kunnen zich wel identificeren met de nationaliteit. Maar goed, terug naar het verhaal. Nadat we Oscar en Paola op het vliegtuig hadden gezet, begonnen we onze reis naar Buffalo, Minnesota. Niet echt een bijzonder interessante plaats, maar daar zouden we ons treffen met een studie vriend van Florian die daar ergens studeert dit semester. Het was een reis van ongeveer 900 km dus we hadden een flink trip voor de boeg. Toen we 300 km onderweg waren, had ons navigatie systeem opeens geen stroom meer. Mijn telefoon kon ik ook niet meer opladen. Toen zijn we gestopt bij een Ford garage(we hadden namelijk een leuke Ford Focus uit 2010) om ernaar te laten kijken. Bleek dat een zekering gesprongen was en ze hadden geen nieuwe zekeringen voor dit nieuwe model in voorraad. Gelukkig stond er wel nog eenzelfde model in de showroom, dus hebben ze daar de zekering uit gehaald. Dit hele verhaal heeft ons wel 1,5 opgehouden. Het was een flinke rit en tegen middernacht waren we bijna daar. Om half 1 zei onze TomTom dat we 3 km van ons doel verwijderd waren. Toen bracht TomTom ons naar een of andere veldweg. We hadden geen idee waar we waren, maar vroegen de TomTom voor een alternatieve route, nadat we een weg op moesten waar een bord stond: Little or No maintenance. Wat we ook deden, TomTom bracht ons terug naar deze weg. Toen besloten we maar om deze weg te nemen. Een filmpje daarvan is te zien op: http://www.youtube.com/watch?v=VmxIAnZVcxI
Na een paar keer bijna vast te zitten, kwamen we uiteindelijk bij een redelijk grote poel water. De hele weg achteruit terug rijden was geen optie, zoals wel op de video te zien is. Toen we bij de poel aankwamen hebben we de camera uitgezet, helaas. Ik ben uitgestapt en heb een steen in de poel gesmeten en ik dacht, dat moet lukken. Ik stap weer in, zet de auto een stukje naar achter om een “aanloop” te nemen en ik ging ervoor. Je kunt het intussen wel raden... De poel was dieper dan we dachten en we stonden er midden in vast. Ik had mijn schoenen uitgetrokken en broek opgerold in ik ging het water in om te proberen de auto eruit te duwen(wat natuurlijk geen optie was). Intussen hadden we 25 cm aan water in de auto en we waren niet meer in een bepaald goede bui. We hebben toen maar Florian's vriend gebeld en hij is toen met zijn gastfamilie ons komen halen. In het donker konden we de auto er niet uit slepen dus we hebben al onze spullen uit de auto gehaald en de auto daar laten staan. Bij de gastfamilie thuis kwamen we erachter dat die kerel een monteur was en de volgende morgen alles zou regelen. Zij gingen naar bed, maar Florian, Markus(Florian's vriend), de vriendin van Markus en ik hebben tot 6 uur 's morgens bier gedronken om ons beter te laten voelen. Toen we tegen 12 uur wakker werden stond de auto alweer voor de deur. Dit zag er zo uit: http://twitpic.com/qwgvb
We hebben toen een paar uur nodig gehad om de auto te poetsen en het water eruit te scheppen.
's Avonds zijn we dan weer in de auto gestapt richting Minneapolis, Minnesota. Daar is the Mall of America. Het grootste winkelcentrum ter wereld. Het is niet alleen een enorm winkelcentrum, maar ook een pretpark. Dat ziet er zo uit: http://twitpic.com/qybje
Daarna hebben we ons een hostel gezocht in Minneapolis om te overnachten. Om een of andere rede waren alle andere gasten in dat hostel Nederlanders. Het was leuk om nog eens Nederlands te praten.
De volgende morgen zijn we terug gegaan naar the Mall of America, omdat het downtown Minneapolis uitgestorven was. Het was tenslotte Thanksgiving day. De winkels in het winkelcentrum waren gesloten, maar in de kelder was een enorm aquarium wat erg indrukwekkend was. Daarna zijn we doorgereden naar Madison, Wisconsin, waar de neef van Florian dit jaar aan het studeren is. Dit was een rit van ongeveer 500 km. Aangezien het Thanksgiving Day was, hadden we wat moeilijkheden om een eetgelegenheid te vinden die open was. Na een uur door Madison the rijden, vonden we eindelijk een restaurant. Nam's Noodles. Zeer goed eten voor een goede prijs. Toen terug naar het huis van Phillip, de neef van Florian voor een rustig avondje op de bank met een paar biertjes. De volgende morgen zijn we begonnen met koken. We moesten en zouden onze eigen kalkoen maken. We moesten een paar uur wachten, maar die vogel was heerlijk.
Met een volle buik vertrokken we in de richting van Chicago, Illinois. Een rit van 250 km, waar ik zou rijden en 4 andere Duitsers zich in de auto zouden bezatten. Het navigatie systeem had wat problemen om signaal te vinden tussen al die grote wolkenkrabbers, maar we hadden ons hotel gevonden. Een prachtig hotel dat we super goedkoop hadden gevonden via een website. Na we onze spullen te hebben afgezet en een fles Southern Comfort weggewerkt hadden, gingen we naar een van de heetste clubs in Chicago: de Spy Bar. $6 voor een Corona viel dan ook nog mee. We hadden allemaal plezier en het was een groot feest. Op een gegeven moment realiseerden we ons dat Phillip weg was. We probeerden hem te bellen, maar uiteindelijk nam de taxi chauffeur de telefoon op en zei dat hij zijn telefoon had verloren in de taxi. We gingen er maar van uit dat hij al naar het hotel was gegaan. Toen we daar aankwamen was hij er niet. Alle anderen waren behoorlijk bezopen, aangezien zij al tijdens de rit aan het drinken waren. Florian lag op de grond te slapen en ik probeerde Phillip te vinden. Ik liet een foto van hem aan de receptie zien en had ze uitgelegd dat hij waarschijnlijk geen sleutel had en geen paspoort(wie weet wat hij nog meer verloren had), dus of ze hem aub binnen konden laten als hij zijn weg naar het hotel zou vinden. Meer kon ik niet doen. Ik kon ja niet in m'n eentje door Chicago gaan lopen 's nachts om hem te vinden. Toen we 's morgens bij het ontbijt zaten stond hij opeens naast ons. Hij kon zich praktisch niets herinneren. Hij weet alleen dat hij wakker werd op de bank van een of andere kerel, geen telefoon, geen geld en geen idee waar hij is. Die kerel heeft hem toen wat geld gegeven voor een taxi en hij heeft zijn weg naar het hotel gevonden. Die zaterdag hebben we wat sightseeing door Chicago gedaan. Het park, een kerstmarkt en de Hankcock Tower op. 94 verdiepingen naar boven. Prachtig uitzicht over Chicago en Lake Michigan. 's Avonds zijn we dan heerlijk gaan eten, maar we waren te moe om nog te gaan stappen, dus ben ik met Florian in de lobby van ons hotel gaan zitten en hebben daar nog genoten van een paar biertjes. De volgende morgen hebben we dan een uur door Chicago gereden totdat we een gps signaal kregen en wisten waar we naartoe moesten. We hadden een rit van 820 km voor de boeg. Alweer bij de laatste 10 km hadden we een probleem. Florian wilde thuis komen en op een gegeven moment zagen we die mooie blauwe en rode lichten achter ons. Bleek dat we 11 mijl per uur te snel reden(er worden geen correcties toegepast) wat resulteerde in een boete van $108.

De volgende dag moest ik natuurlijk weer naar school en de wekelijkse routine begon weer. Afgelopen weekend heb ik dan nog een tripje gemaakt. Matthias, mijn vriend uit Oostenrijk was uitgenodigd door zijn Amerikaanse “vriendinnetje”. Paola en ik waren ook welkom. We gingen naar Lindsay's huis in St. Louis en zouden daar een leuk weekend hebben. Vrijdag avond zijn we naar een “authentiek” Duits restaurant gegaan. Met een Franziskaner Witbier en een Wiener Schnitzel met friet in onze buik zijn we naar een gezellige bar gegaan en hebben ons daar nog even vermaakt. Zaterdag zijn we naar de Gateway Arch gegaan. Voor 10 dollar kan men er zelfs naar boven voor een prachtig uitzicht. Eenmaal terug bij het huis van Lindsay, werden we verrast met een flinke maaltijd. De ouders van Lindsay hadden Goulash gemaakt. Niet zo goed als mijn ouders het kunnen, maar het was erg lekker. Daarna zijn we naar het City Museum gegaan. Dat is niet echt een museum, het is meer een soort pretpark waar je moet klimmen kruipen en glijden. Het was leuk om nog eens als een klein kind te spelen. Zondag morgen zijn we naar het beroemde Butterfly House gegaan. Duizenden vlinders in een kas. Dat was zeer indrukwekkend om te zien. Om een of andere rede waren de vlinders erg aangetrokken door mijn haargel. Ik had er constant 5 op mijn hoofd zitten. Na een snelle maaltijd zijn we doorgereden naar de Budweiser brouwerij. Hier kregen we een gratis rondleiding en als afsluiting konden we 2 gratis bier drinken. Het was erg interessant, maar Budweiser kan toch niet tippen aan het vertrouwde Brand! Na eens goed gegeten te hebben zijn we weer terug naar Springfield gereden.

Afgelopen week was mijn laatste week van lessen, waar ik nog veel voor moest doen. Vele werkstukken en papers de af moesten. Het heeft me dan ook flink wat slapeloze nachten gekost, maar ik heb het gehaald. Ik heb morgen(ja, op zaterdag) mijn eerste final exam. Maandag en donderdag dan nog en dan is mijn avontuur aan Missouri State University voorbij. In de dagen die daarna volgen zal ik van veel mensen afscheid moeten nemen die of aan hun rondreis beginnen, of terug gaan naar huis. Ik blijf in Springfield tot de 23e december. Dan vlieg ik met Oscar naar New York. Daar zullen we dan kerstmis en nieuwjaar vieren. In eerste instantie had ik een ticket geboekt om de 14e januari terug naar huis te vliegen, maar ik wilde toch iets eerder komen, namelijk de 2e januari. Helaas staat in de kleine lettertjes van Delta Airlines als je een ticket koopt, dat het niet mogelijk is om de datum te veranderen. Na 1,5 uur aan de telefoon te hebben gehangen met een berg incompetente Indiërs kreeg ik geen resultaat. Zelfs Falco heeft met ze aan de telefoon gehangen zonder positief resultaat. Nadat ik 10 dagen in New York ben geweest zal ik het daar wel zo ongeveer gezien hebben, dus ik ga waarschijnlijk met Matthias naar Las Vegas tot de 13e, dan terug naar New York, Om vanaf daar naar Lyon the vliegen en uiteindelijk zal ik dan de 15e januari in Düsseldorf landen. Ik zal voor de tijd nog wel een verhaal van mijn avonturen schrijven. Ik hoop dat jullie het weer door het hele verhaal overleeft hebben. Voor foto's verwijs ik weer iedereen naar mijn Facebook pagina en voor live updates van wat ik aan het doen ben verwijs ik wederom naar twitter.

Bedankt voor het lezen en als je nog tijd en zin hebt, laat even een berichtje achter.

Groeten,

Jorn